අක්කගේ අත් උදව්ව 1

මගේ නම වරුණ. 8 වසර අවසානයේ නිවාඩුව දීල දැන් සුමානෙකුත් පහුවුනා. Hostel එකෙන් ගෙදර ඇවිත් නිකන් ඉන්න එක වස කම්මැලි වැඩක්. නිතර දෙවේලේ කරපු සෙල්ලම් මට දැන් ඇතිවෙල. පාසැලේ මේ වසරෙ තමයි අපිට කොම්පියුටර් වැඩ මුලින්ම ඉගැන්නුවෙ. හොස්ටල් එකේදි නිවාඩු දවස්වලට අපිට කොම්පියුටර සෙල්ලම් කරන්න ඉඩදීල තිබුණ. දැන් කොම්පියුටර් සෙල්ලම් වලට තමයි මගේ හිත ගිහින් තියෙන්නෙ. වාර අවසාන නිවාඩුවට ගෙදර ආපු නිසා ඒ සෙල්ලමත් නැතිවුනා. මම පුටුව උඩට කකුල් දෙක අරන් ඔහෙ කල්පනා කරනව. “මොකද පුතා කල්පනා කරන්නෙ? යාළුවො එක්ක වෙනද වගේ සෙල්ලමට යන්නෙ නැද්ද?” අම්ම ඇහුව. “බෑ අම්ම. තාත්ත මට කොම්පියුටර් එක ගෙනත් දෙනව කිව්වෙ කවද?” ” ඉක්මණටම සල්ලි හම්බවුන ගමන් ගේනව කිව්ව. ටිකක් ඉවසල ඉන්නකො. මේ දවස්වල තාත්ත අතේ සල්ලි හිඟයි.” “මම ඉතින් එතකන් උඩ බලාගෙන ඉන්න ඕන?” “නෑ පුතා. තාත්ත ලබන සතියෙ ගෙනත් දෙනව කිව්ව. එක මට සැනසිල්ලට කරුණක්. මේ ලඟම කොම්පියුටරයක් තියන තැනක් මම දන්නව. ඒ අපෙ මාමලාගේ ගෙදර. මාම ඩුබායි ඉඳල එනකොට මාමගෙ දුව අනුෂි අක්කට ගෙනාවෙ. අනුෂි අක්ක තමයි අපෙ පවුලෙ ලමයින් ගෙන් වැඩිමලා. එයා ඉගෙන ගන්න හරිම දක්‍ෂයි. දැන් ඉංජිනේරු විභාගයට ඉගෙන ගන්නෙ. අපේ පවුල්වල ඔක්කොම නෑයො අක්කට ගොඩක් ආදරෙයි. ඒ නිසාම එයා ටිකක් ආඩම්බරයි. ඒත් හරි හොඳයි. අපිත් එක්ක ගොඩක් හිතවත් අනික් අයට වඩා. අක්කලගෙ පදිංචිය අපේ ගෙදර ලඟමයි එකම වත්තෙ. මම නිතර එහෙ ගියත් එයා නිතරම වගේ කාමරේ දොර වහගෙන පාඩම් කරනව. දොරට තට්ටු කරල අහන්න හිත දෙන්නෙ නැහැ කොම්පියුටර් සෙල්ලම් කරන්න පාඩම් වැඩවලට බාදාවේවි කියල හිතන්. ‘‘පුතා අනුෂි අක්ක බලන්න යන්න කම්මැලි නම්.” “එයා එක්ක කොහෙ කතා කරන්න? හැම තිස්සෙම කාමරේ පාඩම් කරන එකමයි වැඩේ.” “එහෙම තමයි උනන්දුවෙන් ඉගෙන ගන්න ලමයි. ඒත් ඔයා එන්න දවස් දෙකකට කලින් අක්ක ඇවිත් කිව්ව පුතාව දකින්නත් ආසයි. නිවාඩුවට ආවම එන්න කිව්ව.” “එහෙනම් මම යන්නම් බලන්න. සමහරවිට කොම්පියුටරෙත් ටිකක් සෙල්ලම් කරන්න පුළුවන්.” “ඔහොම යන්න එපා. වෙන හොඳ ඇඳුමක් ඇඳන් යන්න.’’ මම සරම ගලවල කලිසමක් අඳින්න හදද්දි ඉබේම මගෙ මල්ලිය දිහා බැලුන. ඒක තාම පොඩියි. අඟල් 4ක් විතර දිග. යාන්තමට අඟල් භාගයක් විතර දිග මයිල්ගස් ටිකක් තියෙනව. මම මයිල් ගස් ටිකක් අතගෑව. අමුතුම ආසාවක් ඇතිවුනා. මේ අවුරුද්ද මුලදි තමයි එව වැවෙන්න පටන් ගත්තෙ. කොම්පියුටර් ගැහීමේ ආසව නිසා ඉක්මණින් ෂෝටක් ඇඳගෙන මාමලගෙ ගෙදර ගියා. සුපුරුදු පරිදි නැන්ද මාව සිනහවකින් සංග්‍රහ කරල ආදරෙන් වැළඳගෙන පිලිගත්ත. “වරුණ පුතා කොහොමද?” “හොඳින් ඉන්නව නැන්දෙ.” “ නිවාඩුවෙ සෙල්ලම් කරනව ඇති හොඳ? ” “නෑ නැන්දෙ. හරි පාලුවෙන් ඉන්නෙ.” “ඒ මොකද?” “යාළුවො මෙහෙ නෑනෙ. තාත්ත තාම කොම්පියුටර් එක ගෙනාවෙත් නෑනෙ.’” ” එහෙනම් ඉතින් මෙහෙ එන්න පාලු මකාගන්න අක්ක ඉන්නවනෙ? කොම්පියුටර් එකත් තියෙනවනෙ?” “එයා කොහෙද හැම තිස්සෙම කාමරේනෙ?” ‘‘එයත් මේ ටිකේ විභාගෙ කරල ටිකක් විවේක ගන්නව. ඔන්න කාමරේ ඉඳන් වෙන මොකක්ද කරනව. පුතාව දකින්නත් ආස ඇති හුඟ දවසකින් දැක්කෙ නැහැ” “එහෙනම් අක්ක බලන්න මම යන්නම්?” “පොඩ්ඩක් ඔහොම ඉන්න. මම අක්කටත් එක්ක බොන්න මොනව හරි හදල දෙන්නම්. එකත් අරගෙනම යන්න.” නැන්ද මාත් එක්ක පෑන්ට්‍රියට ගියා. බිස්කට් පෙට්ටියක් කඩල කුල්වීම වීදුරු දෙකකූත් එක්ක ට්‍රේ එකක් දීල අක්කගෙ කාමරයට යන්න කිව්ව. මම එවත් අරන් ගිහින් උඩ තට්ටුවෙ අනුෂි අක්කගෙ කාමරේ දොරට තට්ටුකලා. “කවු?” අක්කගෙ කටහඬ හරිම මිහිරියි. මම ඒ හඬට හරිම කැමතියි. “අක්කෙ මම. කාමරේ ඇතුලට එන්නද?” අක්ක මගෙ කටහඬ ඇඳින්න. ” වරුණ මල්ලි ඔයාද ආවෙ? ඉන්න මම දොර අරින්න.” අගුල ඇරිය අක්ක දොර ලඟ මගේ දිහා බලාගෙන ඉනට අත්දෙක ගහගෙන ඉන්නව. “එන්න මල්ලි ඇතුලට. මේ මොනවද උස්සගෙන “නැන්ද දුන්නෙ. මේව අරන් ඇවිත් අක්කටත් දීල කන්න කිව්ව කතා කරකර.” අනුෂි අක්කගෙ වයස 21යි. මට වඩා අවුරුදු 6ක් වැඩිමල්. දණ හිස ලඟට දිග නවීන පන්නනයේ කළු පැහැ skirt එකකුයි සුදු blouse එකයි ඇඳන් ඉන්නෙ. ඒ ඇඳුම ඇගේ සුදු හමට නියමෙට ගැල පෙනව. කැම්පස් යන නිසා වෙන්න ඇති නවීන පන්නයේ ඇඳුම්වලට කැමති. ඒ නැතත් එයා අඳින ඕනම ඇඳූමකට හරි හැඩයි. මූණ හරිම පැහැපත්. 36-27-38 ප්‍රමාණයේ ඇඟ. (මම පසුව එයාගෙන් දැනගත්තේ) බාගෙට වැහිල තියන විදියේ ඇස්දෙක. මසින් පිරුණ කාමුක තොල්දෙක. රෝස පැහැ කම්මුල් මුහුණේ ළස්සණ වැඩිකලා. පුළුල් උකුල ඇගේ රුව තව වැඩිකලා. මම කාමරේ ඇතුලට ගියා.